“modern bir alışkanlıktır ölmek, seni doğasıya seviyorum” modern bir alışkanlıktır ölmek. çünkü gelenekte ölen hayvan imiş, aşıklar ölmezmiş.çünkü ölmek kanlar içinde, bir anda, şedid.. hızlıdır çünkü… doğmak bir bekleyiş gerektirir, bir tünel, bir sancı, bir ışık, bir geçiş, bir ayrılış, bir yol…doğmanın sorumluluğu vardır çünkü…

WERTHER’İN YOLUNU TUTUPKANLAR İÇİNDE İNLEYEREK ÖLMEKyahutKAYS’IN YOLUNU TUTUPANLAR İÇİNDE DİNLEYEREK OLMAKya daİNSANLAR bir başka şiirinde seni sevmembu savaşıkesintiye uğratmazama ordan bakma!bu, werther’inleş kanınıgül kılar. “modern bir alışkanlıktır ölmek, seni doğasıya seviyorum”

ilk defa alev alatlı’nın viva la muerte’sinde görmüştüm bu kavramları, hani bir kitap okudum ve hayatım değişti derler ya.. benim için öyleydi orda kimse yok mu serisi, bilhassa da viva la muerte.. biyofiliya da kitabın içine öylesine sindirilmişti ki size kitabın bunu ne kadar leziz, nefis bir biçimde anlattığımı göstermek istesem gösteremem şimdi, kitabın şurasında…