dedem küçükken bazen bana aslii derdi, bunu dedemin türkçe karaktersiz daktiloda çalışmasına bağlardık, ömer’e de omeer derdi bazen. işte benim aslii olduğum zamanlarda alis ile aramda tersine bir ilişki kurulmuş. bunu bu yaşıma gelince fark ediyorum. alis mantar yediğinde büyüyorken, ben mantar yediğimde büyüyen mantar oluyor. küçücük bir parçacık sanki bütün mideyi kaplıyor, bir lokma daha yersem… eskiden, ben bu bilgiden habersizken üstüne lokmalar lokmalar yiyordum, sanki mantar normal bir yiyecekmiş gibi düşünerek.. sonra da geceler boyu süren mide ağrıları çekiyordum. fekat olgunlaşıp sistemi ve mantarları tanıyınca hele de bu alis-asli ters bağlantısını kurunca, kazara mantar yedikten sonra birşey yemeyerek koruyorum kendimi.