bugün ikiru’yu seyrettim bir grup insanla beraber. bu bir grup insandan bazısının isimlerini filan bilmem ama bazı zaaflarını bilirim ve bu grubu severmişim, bugün hissettim. ikiru çok sıkıcı filmdi, öyle ki yanlarımda oturan insanlar uyudular izlerken ve film bittiğinde mustafa amca -grup lideri- geçmiş olsun dileklerini iletti. filme biraz ara verip hakkında konuşuyorken biri hislerini anlattı filmle ilgili, benzer bir tecrübeyi daha evvel yaşamış, yaşadıklarını da anlattı. o zaman dedim işte, ne güzel bir grup bu herkes cesaretle paylaşıyor içerde olup biteni, güven de vermiş demek ki dedim. neyse işte dahil olduğum bu grupları ve o gruplarla eğitilmeyi seviyorum 🙂 h.nin dediği gibi eğitile eğitile bir hal oldum..

sonuç olarak ikiru sadece bir kereliğine seyredilebilir. akira kurusawa bunaltıcı ruh hallerini güzel anlatıyor, filmlerine bayılıyorum sıkıntıdan. “ablaa kooş bak sıkıcı bir film var, tam senlik” diye beni çağıran sevgili kardeşlerime de burdan sesleniyorum ben sıkıcı film sevseydim kurusawa severdim bikerem.