bu platon meselesi de şurdan geldi aklıma, ömer lütfi mete’nin vefat haberini alınca inne lillah ve inne ileyhi raciun demeden evvel üzüldüm, aklıma bir meclisteki sohbetimiz geldi. bu hep böyle midir? biri vefat edince onunla ilgili anılar mı gelir akla hemen? film şeridi gibi geçen bizim onunla ne kadar var ise, o kadar hayatımız mıdır? benim de aklıma o akşamki sohbet geldi işte, masadakilerden birinin, ezel akay’ın ne kadar da derin bir insan olduğunu anlatmak için “çocuğuna eflatun adını koymuş yaa ” dediği, benim de içimden “e ne ki şimdi bu, bu mu derinlik” diye geçirir ve yine mi platon diye uyuz olurken ,ömer lütfi mete’nin lafı imam rabbani’deki beden-zihin birlikteliği meselesine getirmesi geldi aklıma. yüzüm gülmüştü o vakit. platon 0-aslı 1’di 🙂
mekânı cennet olsun ömer lütfi mete’nin.

gülce de çok sevdiğim bir şiiridir.