bugün size bir aşk ve cinayet öyküsü anlatacağım, oscar wilde’a göre bütün aşk öyküleri cinayet öyküsü aslında ya..

iltifatlar, hayaller, aşk meşk, sonra da işte o hazin son. ama öykü şöyle başlıyor; “yaban gülü derlerdi bana, gerçi adım elisa day ama” sonra hep tekrar tekrar bunu söylüyor “yaban gülü derlerdi bana, gerçi adım elisa day ama”

bazen kadın veya erkek elisa day’ler görüyorum, yaban gülü denilen ve aramızda gezinen ama biraz ölü. çünkü birinden ismini çalmak, öldürmek olabilir belki, manasını çalmak gibi. cinayet böylece başlar sanki, her gün suyuna bir damla zehir gibi, eksilterek kudretinden, manasından, kaderinden. (bkz:kader kısmet conatus )

sonsuza dek sevilesi olmasak da olur ama yaşayalım değil mi? ( bkz: badem gözlü güzel )