İşte kuyunun başındayım, aşağı bağırıyorum, sesim geri geliyor. Kendi sesimi duyuyorum. 
Elimdeki kovayı aşağı sarkıtıyorum, duvarlara çarpıyor, çarpıyor, çarpıyor. Duvara çarpan teneke tıkırtısı. 
Sonra tıkırtısızlık. Kurumamış kuyunun suyu, kurumasın huyu. 

“kuyulardır, derindir, içinde adam vardır 
yusuf bile düşmüştür, aleyhisselam” 


“çölü güzel yapan” dedi küçük prens, “bir yerlerde bir kuyuyu gizliyor olması…”