bugünlerde ait hissedemiyorum çoğunlukla. dönüp cümleme bakıyorum hissetmeyi de bir beceri gibi algılayışıma, öyle sunuşuma. herşeyin bir beceri gibi algılanmasını sevmiyorum. yapmadığım şu şeyi yapmıyorsam bunun becerisiksizliğimden daha başka nedenleri var, latif nedenler hem de. ama yine de letafeti yetmiyor nedenlerin, iç ses bazen sabote ediyor beceriksiz diye. sevmiyorum bu iç sesi. sussun. sevmediğim başka bir şey de karanlık. karanlık bende meraktan ziyade korku ve ümitsizlik hissi uyandırıyor. beyzbol oynarken topa vurmuşum da topun gittiği yön kararmış bir anda gibi hissediyorum, durduğum yerin aydınlığı yetmiyor ve karanlık beni ümitsizleştiriyor. sevmiyorum. mâmafih aydınlık meraklısı da değilim. loşluğu tercih edebilirim şu an. loşlukta hoşluk vardır 😛